جلسات فعال سازی رفتاری، مانند درمانهای شناختی رفتاری دیگر، جلساتی ساختارمند و برنامه ریزی شده هستند. جلسه اول درمان در صورت امکان باید شامل این موارد باشد: گرفتن تاریخچه و بحث درباره منطق درمان، تمرین بازنگری اولیه‌ی فعالیت، ارزیابی منافع اولیه‌ی درمان و در صورت امکان تهیه یک تکلیف فعال سازی ساده. در جلسه دوم، درمانگر در صورت لزوم به بازنگری فعالیت ادامه میدهد و منافع درمان را ارزیابی می‌نماید. علاوه بر این، سلسله مراتبی از فعالیت اولیه نیز بر اساس یافته‌های حاصل از بازنگری فعالیت و ارزیابی منافع درمان تهیه می‌کند. این سلسله‌مراتب فعالیت، محتوای اولیه برای فعال سازی رفتاری را در جلسه آتی فراهم می‌کند. پس از جلسات اولیه، روند درمان انعطاف‌پذیرتر خواهد شد. بسیاری از مراجعان از فعال‌سازی رفتاری ساده به قدری بهره می‌برند که نیازی به پیچیده‌تر نمودن درمان وجود ندارد (هوپکو، لجوز، روجیهرو و ایفرت، ۲۰۰۳). با این وجود برای برخی از مراجعان، فعال سازی رفتاری ساده کافی نیست. در این موارد با استفاده از نتایج سنجش کارکردی شکست در جلسات اولیه، به مداخلات بیشتری پرداخته میشود.
همانطور که گفته شد، جلسات فعال سازی رفتاری از بسیاری جهات (مانند تنظیم دستور جلسه، تعیین و مرور تکالیف خانگی، درخواست خلاصه کردن نکات کلیدی و دادن پسخوراند نسبت به جلسه)، ساختاری مشابه همه درمانهای شناختی‌رفتاری دارند.
تکالیف خانگی:
